Ks. Przemysław Marian Osowicki urodził się 3 grudnia 1898 roku w Bladowie, powiat Tuchola, jako syn rolnika Franciszka i matki Elżbiety z domu Polaszek. Najpierw chodził do gimnazjum w Tucholi, później w Chojnicach. Świadectwo maturalne otrzymał po ukończeniu I wojny światowej w Chojnicach. W 1919 roku rozpoczął studia w Seminarium Duchownym w Pelplinie, w następnym zaś roku, za zgodą kard. [Edmunda] Dalbora, został przyjęty do Seminarium Duchownego w Poznaniu. Po ukończeniu studiów w Poznaniu i Gnieźnie otrzymał święcenia kapłańskie 17 grudnia 1922 roku.

Pierwszym stanowiskiem, od 1 stycznia 1923 roku, był wikariat w Kępnie. Następnie był wikariuszem w Opalenicy, Ostrorogu, Sierakowie i Międzychodzie. W 1928 roku przeszedł na rok na stanowisko prefekta do miasta Łodzi, lecz w sierpniu 1929 roku wrócił do Archidiecezji Poznańskiej i otrzymał wikariat w Jutrosinie, potem w Dolsku, Brennie i Murzynowie Kościelnym. Stamtąd w 1937 roku przeszedł na probostwo w Wysocku Wielkim, gdzie pracował aż do swego zgonu.

Ks. dziekan [Włodzimierz] Sypniewski o jego pracy jako wikariusza w Ostrorogu, taką przesłał ocenę do Kurii Arcybiskupiej: “Pełnił obowiązki swoje gorliwie i ku zupełnemu mojemu zadowoleniu. Zachowanie się jego było przez cały czas pobytu tutejszego beznaganne. W stosunku do mnie okazywał zawsze wielką uprzejmość. Odznacza się też nieprzeciętną wiedzą w teologii i zajmowaniem się naukowymi zagadnieniami”.

O działalności w Murzynowie ks. dziekan [Ludwik] Rochalski podobnie zreferował do Kurii: “Obowiązki swe kapłańskie i duszpasterskie sprawuje sumiennie i gorliwie. W szczególności dużo zadał sobie trudów i poczynił starań, by odnowić kościół i w tym ma wielką zasługę”.

Jako proboszcz w Wysocku [Wielkim] okazał się troskliwym duszpasterzem i ojcem duchownym, był kapłanem o złotym sercu, który nikomu krzywdy nie wyrządził, był “prawdziwym Izraelitą, w którym nie było zdrady” – tak scharakteryzował go ks. dziekan [Stanisław] Matuszczak.

Gdy minęły dwa lata pobytu w Wysocku [Wielkim], wybuchła [II] wojna światowa. Gestapo stawiło go twarzą do ściany, chcąc go zastraszyć i złamać. Poszedł jak wielu na tułaczkę. W czasie powstania w Warszawie w roku 1944 niósł walczącym pociechę duchową i słowa otuchy. Po wojnie z zapałem wrócił do swojej parafii i pracował z wielką energią. Całe godziny spędzał w konfesjonale u siebie i u sąsiadów. Jego pomoc dawana braciom kapłanom była tak częsta, iż stał się jakoby spowiednikiem dekanatu. Zdziałał także dużo w dziedzinie gospodarczej. Odnowił kościół, postarał się o dzwony, poszerzył cmentarz.

Jego konfratrzy [współbracia] podziwiali u niego wierność okazywaną biskupom. Na srebrny jubileusz kapłaństwa, który obchodził 17 grudnia 1947 roku, otrzymał od ks. abpa [Walentego] Dymka “serdeczne życzenia, aby w długie lata mógł gorliwie pracować w winnicy Pańskiej jako drugi Chrystus, zgodnie z szczytnymi zasadami powołania kapłańskiego”.

Ciężkie były ostatnie jego chwile. Był sparaliżowany i często tracił przytomność, całkowicie wyczerpany. Zmarł 10 sierpnia 1968 roku na swej plebanii w Wysocku Wielkim.

Podczas uroczystości pogrzebowych serdeczne przemówienie żałobne wygłosił ks. proboszcz Sylwester Konieczny z Chynowej. W pogrzebie wziął udział ks. bp [Franciszek] Jedwabski, kolega Zmarłego z ławy seminaryjnej, oraz liczny orszak kapłanów i wielka rzesza wiernych. Udział ten był dowodem, jak wysokim uznaniem był ceniony Zmarły przez ogół wiernych, znajomych i przyjaciół (ks. Kazimierz Karłowski, w: Duchowieństwo Archidiecezji Poznańskiej. Kapłani zmarli z latach 1946-2014, Poznań 2014, s. 749-750).